De blog die je laat glimlachen, gillen, en misschien een beetje ontwaken
Soms weet je het gewoon even niet meer.
Je zit op de bank met een kop thee, of ja… laten we eerlijk zijn — een goed glas wijn.
Het leven dendert door, iedereen lijkt zijn pad te kennen, en jij denkt:
Moet ik hier iets bij voelen? Iets vinden? Iets zíjn?
Hartstikke leuk allemaal, maar waar is de gebruiksaanwijzing?
Spoiler: die is er niet.
Maar er zijn wél signalen. Kleine vonkjes. Subtiele hints van je ziel die fluistert: hé jij, dáár moet je zijn.
Eén van die hints is iets waar ik steeds meer in geloof: resonantie.
Wat is resonantie eigenlijk?
Je hoeft er geen witte gewaden voor te dragen of wierook te branden (al mag dat best).
Resonantie is gewoon dat rare gevoel van herkenning.
Alsof iets of iemand jouw binnenste even aanraakt en je denkt: Dit klopt. Dit ben ik. Dit voelt goed.
Je leest iets. Je hoort een lied. Je praat met iemand. En ineens voel je het:
JA. Dit trilt op mijn golflengte.
Het is niet altijd logisch. Niet te verklaren. Maar het gebeurt. En dat is magie in z’n puurste vorm.
Maar let op — het is niet altijd sprookjesstof
Soms ontmoet je iemand en denk je: “Wauw, dit resoneert!”
Totdat hij je tijdens het tweede wijntje toevertrouwt dat hij thuis een speciaal kamertje heeft.
Je denkt nog: Oeh, spannend!
En dan zegt-ie:
“Voor m’n tarantula’s. Ik heb er 42. Allemaal met naam.”
Shit errorrrrrr. Ik resoneer maar tot op zekere hoogte.
Of je staat op een feestje, iemand vraagt of je van muziek houdt.
Je zegt ja.
En dan komt het: keiharde hardcorehouse.
Die bas dreunt zo hard dat je ruggengraat spontaan wil emigreren.
Alsof iemand met een drilboor in je hoofd staat te hakken, terwijl er in de verte “DJ DEMENTOR!” schreeuwt.
Nee. Dank je.
Maar ook dát is resonantie.
Een dikke vette NEE is net zo waardevol als een JA.
Want het vertelt je iets. Over je smaak, je grenzen, je energie.
Sommige mensen zijn je tribe.
Anderen? Puur educatief materiaal van het Universum.
Sommige gesprekken geven je vleugels
Andere gesprekken doen je beseffen dat stilte ook best lekker is.
En soms…
Lach je je helemaal suf met iemand. Je huilt van het lachen.
Alles stroomt, alles klopt — en dát is ook resonantie.
Puur plezier op dezelfde golflengte. Geen diepte, geen drama, gewoon zijn.
Dus, als je denkt: “Ik heb mijn passie niet gevonden…”
Stop met paniekscrollen op Pinterest alsof daar het antwoord tussen de lavendeltips en affirmatiequotes staat.
Ga naar buiten. Ga praten. Ga voelen.
Kijk wie je laat stralen — of laat gapen.
En vertrouw erop dat je onderweg bent, ook al lijkt het af en toe nergens op.
Want het leven laat zich niet plannen als een vakantie naar Ibiza.
Het ontvouwt zich.
In gesprekken. In lachbuien. In ongemakkelijke dates met tarantula-liefhebbers.
In keiharde nee’s en onverwachte ja’s.
En nu even iets educatiefs. Want dit moet gezegd worden.
Alles is energie. Jij ook.
En die energie trilt — op een bepaalde frequentie.
En nee, dat is geen zweverige onzin uit een regenboogboekje.
Het is gewoon hoe het werkt.
Als jij jezelf voortdurend in situaties of tussen mensen stopt die totaal niet matchen met jouw frequentie — die jou leegzuigen, tegenhouden, verdrietig en onzeker maken of uit je flow trekken — dan kán het leven niet lekker stromen.
Dan blijft het schuren, knellen, botsen.
Maar zodra je mensen, plekken en keuzes vindt die wel met jou resoneren, gebeurt er iets magisch.
Alsof alles ineens soepeler gaat. Alsof je met de stroom meegaat in plaats van ertegenin spartelt.
Daarom is het zo verdomd belangrijk om op een goede frequentie te blijven zitten.
Niet alleen om je passie te vinden, maar om een leven te creëren dat écht van jou is.
Eentje waarin je kunt zeggen:
Ja. Dit voelt als thuis. Dit voelt als míjn pad.
Laat je dus niet gek maken.
Niet door anderen. En zeker niet door jezelf.
Jij weet diep vanbinnen echt wel wat klopt.
En als je dat even kwijt bent… dan lees je deze blog gewoon nog een keer.
Met een glimlach. En misschien een beetje wijn.
Patricia🌸
Reactie plaatsen
Reacties