Het is alweer een paar weken geleden sinds mijn laatste blog – en als je je nu afvraagt of ik op een tropisch eiland heb gezeten… nou, nee.
Maar het voelde soms wél zo. Alleen dan met een tekentafel, een bak koffie, mijn hond Sam aan m’n voeten, en een hele hoop liefdevolle opdrachten op mijn bureau.
Ik heb de afgelopen weken getekend voor Moederdag, en teken nog steeds met liefde door voor Vaderdag. Van honden tot katten, paarden tot parkieten – noem het maar op. De ene snuit nog liever dan de andere. En ik mag het allemaal vastleggen in potlood, in ziel, in detail.
En weet je wat? Ik doe niets liever. Echt niet.
Tussen al dat geteken door had ik ook ineens de behoefte om De Code van Je Bestaan – mijn eigen e-book – nog eens opnieuw te lezen.
Niet omdat ik vergeten was wat erin stond (oké, misschien een beetje), maar omdat ik voelde dat ik zelf weer even die innerlijke frequentie nodig had.
En wow… het werkte. Alsof ik mezelf weer herinnerde. Alsof ik mijn eigen energie terugvond tussen de regels.
Sindsdien stroomt alles weer. De inspiratie. De rust. De opdrachten. De kracht. De magie.
Want ja, er is véél gebeurd de afgelopen tijd. Mooie ontmoetingen, onverwachte wendingen, kleine lessen en grote inzichten.
En ondertussen stromen de aanvragen binnen – voor tekeningen, maar ook voor de Keltische Kruisleggingen.
Het lijkt alsof mensen steeds beter aanvoelen dat er meer is. Dat ze geraakt willen worden. Gezien. Gelezen.
En ik mag daarin een stukje gids zijn. Wat een eer.
Dus ja, we zijn er weer. Of nee – we zijn er nog altijd geweest.
Alleen nu op een nóg hogere frequentie. Gegrond, bezield, verbonden.
En ik beloof je: dit was pas het begin.
Er komt nog zoveel moois aan. Maar voor nu… pak ik m’n potlood weer even op.
Liefs,
Patricia🌸
Reactie plaatsen
Reacties