🥂 Lunchen met mezelf
Ik zit voor het raam bij Lunchroom Lob’z, een nieuwe plek die me meteen aansprak toen ik de jonge, vrolijke eigenaresse voorbij zag komen op social media. Ik wist toen al: daar wil ik een keer heen. Het voelde anders — warm, echt, met die sprankeling van iemand die haar droom leeft.
Vandaag dacht ik: waarom wachten?
Na mijn boodschappen — ik heb alles ingekocht wat mijn beestjes nodig hebben: mijn liefste Sam, de tortels, en de wilde vogeltjes die dagelijks mijn tuin bezoeken. De grote bosduiven, eksters, merels, meesjes, musjes en zelfs de grappige, lieve kraaien. En tussendoor keek ik nog even naar nieuwe fauteuils voor in de salon.
En nu zit ik hier.
Een sandwich met zalm, roomkaas, kappertjes en olijven.
Een glas koude Chardonnay met de perfecte balans.
Het herfstlicht dat door het raam valt en alles een gouden gloed geeft.
Het eten bij Lob’z is écht heerlijk — vers, smaakvol, met liefde bereid. De sfeer is precies goed: ontspannen, vriendelijk, zonder poespas. Zo’n plek waar je voelt dat je welkom bent, ook als je even alleen komt.
Ik nip van mijn wijn en glimlach.
De dag klopt gewoon.
Overvloed zit soms in zulke simpele dingen — een goed glas, een lekker bord, een moment voor jezelf.
Wanneer ik op de klok kijk, is het precies 13:31 — alsof het universum zachtjes fluistert: je bent precies waar je hoort te zijn.
En dan, alsof het niet mooier kon worden, beginnen de eerste regendruppels zachtjes tegen het raam te tikken.
Alsof de hemel zelf een zucht van tevredenheid slaakt — een filmisch einde aan een dag die gewoon klopt.
Later, als ik weer buiten ben, miezert het nog steeds.
De lucht ruikt naar natte aarde en bladeren, en ik voel me licht. Mensen glimlachen terug als ik voorbijloop, alsof die zachte regen ons allemaal even met elkaar verbindt.
Thuis wacht Sam, ongeduldig maar blij. Ik trek mijn winterjas aan en we rijden naar het bos. Daar, tussen de hoge dennen en het tapijt van oranje bladeren, lijkt de tijd stil te staan. Overal om me heen verschijnen kleine wondertjes — groepjes paddenstoelen, glimmende kastanjes, en een klein zwart kevertje dat dapper zijn weg zoekt door het zand.
Sam snuffelt, rent, en kijkt af en toe even achterom, alsof hij wil checken of ik ook geniet. En dat doe ik.
Ik adem diep in. De lucht is koel, vochtig en vol leven.
Alles om me heen ademt rust, ritme, en een soort stille wijsheid die alleen de natuur bezit.
De dag is rond.
Van een intuïtieve lunch bij Lob’z tot de zachte regen in het bos met Sam.
Soms hoef je niets te plannen.
Soms hoeft het leven alleen maar geleefd te worden — met een glimlach, een beetje regen, en een hart dat open is.
Vanavond, als het donker wordt, ga ik weer even zitten.
Met de kaarten. Met het universum. Met datzelfde rustige vertrouwen dat vandaag door alles heen stroomde.
En ik weet nu al — met deze energie kan het niet misgaan. 🌙✨
Patricia🌸
Reactie plaatsen
Reacties